Cullen Skink. Ja dat word het. Ik glimlach vriendelijk naar de jonge vrouw die zojuist naar onze eetlust had geïnformeerd. De menukaart hebben we dicht gelaten en we vroegen haar naar het beste voorgerecht en haar favoriet op het menu.
Een beetje avontuurlijk misschien, maar het voelde goed. Niet alleen onze keuze, maar alles om ons heen eigenlijk. We waren na een lange dag reizen beland in een uiterst westelijk deel van het Schotse eiland Skye, bij een gelukkig niet-toeristische baai; Marsco. Een rustige uithoek, tussen de locals, en voor de wiskeyliefhebber, op 250m van de Talisker Distillery.
Het enige kroegje in het gehucht was gelijk ook het plaatselijke restaurant, kanoverhuur en vishandel. Omring met een handvol kleine witte huisjes, was het kroegje de centrale plek van de plaatselijke bevolking. Wat leek op een schuurdeur, was de toegang tot een bijzonder sfeervol en warm kroegje, met een centrale bar en daaromheen kamertjes en nisjes met tafel, bankjes, lantaarns en veel gezellige mensen. Een heerlijke afsluiter van een lange reisdag.
Deze week lees ik een bericht over prijzen in restaurants, en de beleving van mensen over hun gerechten. Uit een onderzoek bleek dat wie meer voor het gerecht betaald had ook positiever was over de kwaliteit. Een gerecht van 8 euro werd minder gewaardeerd dan een gerecht van16 euro. Opmerkelijk was dat de all-you-can-eat restaurants dan weer wel positief waren. Waarschijnlijk om dat de verwachting lager ligt, en de waardering hoger. Typisch Nederlands onderzoek. Als ik veel geld kwijt ben zal het wel lekker smaken. Of beter nog; ik heb net 50 euro voor een schamel stukje duif betaald, dus ik vul een 8 in bij het onderzoek. Voor dat geld…
Terug naar ons knusse cafeetje onderaan de schotse bergen van Skye. De gerecht zijn lokaal gevangen, de geur die uit de keuken komt is bijna betoverend. Er is in het volgepakte kroegje niet één persoon die niet lacht of geniet. Het bier is uitsluitend in halve liters verkrijgbaar en het brood op tafel komt net uit de oven. De Cullen Skink is een soep met aardappel, gerookte vis, ui en vakmanschap. Samen met het warme verse brood is de verassing heerlijk.
Als Hollandse restaurantgast weet je één ding vooraf zeker, als je wat lekkers wilt eten ben je een vermogen kwijt. Een spontaan dinertje met mijn vrouw draai al gauw om zo’n 90 euro en dan is het spontane er wel weer af. Alleen bij de Mac of La Plaza kun je nog voor onder de 15 euro eten. Beleving heeft niets meer met het eten te maken, maar met het formaat van je portemonnee. Wie duur kan betalen vindt het lekker, wie goedkoop nog iets weet te vinden is enthousiast over wat je voor dat geld krijgt. Win-win zou je zeggen. Maar je koopt je eigen beleving. Wie voor een etentje af staat te rekenen dwingt zichzelf om het lekker te vinden. Voor 90 euro was die kippenpoot en 5 erwten zeer de moeite waard.
Het is laat, onze buiken rond en mijn oren gloeien van sfeer en grote glazen bier. De kok is uitgeput aan de bar gaan zitten en de barman geeft het laatste rondje van de zaak. Rondom gelukkig zijn we. Avonden als deze, kroegjes als deze en gerechten als deze, waar vindt je dat nog? Bij de bar blijkt dat we zelf aan kunnen geven wat we gegeten hebben, computers doen ze niet aan. De bon is een fractie van wat we gewend zijn. Meer beleving als dit kan je niet krijgen. Meer heb je niet nodig. Maar waar in Nederland vind je nog beleving waar je niet voor hoeft te betalen?