Misschien hebt u het ook gehoord, begin vorige week was er even heel kort een zoevend geluid te horen. Ik twijfelde nog even of ik het goed gehoord had, maar het was toch echt voorbij gezoefd; de zomer…
Nu we alweer een flink eind in september zijn en de bomen gaan hangen blijkt pas weer hoe snel ook deze zomer voorbij ging. In een mum van tijd was er ineens vakantie, en voor ik het wist was ook die alweer voorbij. Veel dingen gaan zo snel dat het moeite kost om op de details te letten. Wanneer letten we nu echt op wat we zien en beleven?
Dit jaar waren wij in de gelukkig positie om een reis naar IJsland te mogen maken, een groots land met slecht een handje vol inwoners. Veel en grootse natuur waar ze zelf maar een heel klein mensje bij bent. De foto’s zijn vooral een verslag geworden van de natuur in kracht en geduld. Precies die we eigenschappen die wij als mensen maar weinig koesteren. De snelheid van leven heeft ons oog voor detail ingehaald.
Bij oog voor detail, kleine gebaren en geduld denk je natuurlijk al snel aan een schilder of modelbouwer. Komend weekend zijn er dan ook weer veel kleine gebaren te zien tijdens de kunstroute in het dorp. Drukke mensen die de tijd vinden om met veel geduld en toewijding aan een schilderij of kunstwerk te werken. Het hoeft niet allemaal aan te spreken, vakmanschap is het veelal wel. En voor een dorp waar er nogal eens gekeken word naar de grote gebaren, is het mooi om te zien dat ook creativiteit en kunstvormen hun plek krijgen.
Of de bedank-ceremonie voor Cees Hopman, afgelopen woensdag. Een fijn gebaar aan deze jubilaris die ook goed het verschil kent tussen de grote en de kleine gebaren. Zakelijke contracten van miljoenen en toch ook veelvuldig lokale vrijwilligers en verenigingen steunen. Een rondje varen en een borrel zijn dan een mooi klein gebaar om hem te bedanken.
Een ander klein gebaar kreeg ik afgelopen dinsdag toen ik over de Vaartweg naar Eemdijk reed. Ter hoogte van het zwembad werd ik, na een gedurfd stukje bumperkleven, wild ingehaald door een jonge Eemdijker in een Golf. Voor zover ik weet mag je daar nog vijftig. Met een klein, maar duidelijk gebaar gaf hij aan dat het hem te langzaam ging. In volle vaart reed hij over de streep, strak langs de gedenkplaat in de berm.
Ook al lijkt het alsof veel in het leven om grote dingen gaat, het zit ‘m in het kleine. Of het nu een auto, een huis of functieomschrijving is, groot is zelden beter. Waarom zou je hard werken voor een groot huis, als je toch nooit een bloemetje voor je vrouw meeneemt? Waarom uit eten gaan als je zoontje pannenkoeken bakken veel leuker vindt? Waarom de baas spelen als je met een glimlach veel meer bereikt?
In een cultuur waar er veel gekeken wordt naar aanzien en grote gebaren lijkt het lastig om op de details te letten. Toch kan het wel. Je zou bijvoorbeeld eens je winkelwagentje door kunnen geven aan een ander zonder je 50 cent te claimen. Of steek je duim eens op naar dat buurjongetje, grote kans dat hij volgende keer wel oplet met voetballen. Of je 2e hands spullen, waarom op ‘koopjeshoek’ als het ook op ‘gun het de ander gratis’ kan?
Let komende week eens op de kleine gebaren, je zal zien dat die veel meer indruk maken dan de grote. Elke kunstenaar word geprezen om de details in zijn werk, elke directeur om zijn oog voor de stille werknemers, elke vriend om zijn goedbedoelde glimlachen, elke vader om de kleine momenten quality time en elke echtgenoot om zijn knuffels!