Een unicum om de originele kluspappa nog in zijn natuurlijke habitat te zien. Verscholen en onopvallend. Geheel in zijn element met zaag of schroevendraaier, buiten het zicht van de andere ouders.
Deze afgelopen zaterdag werd ik gevraagd voor een klein klusje op een basisschool in het dorp. Niet iets waar ik direct voor stond te springen; het is al te lang geleden dat ik op een basisschool zat, en vooral heb geen kinderen. Toch was het klusje mij wel een uitdaging en met het bloedhete weer in de aanslag, kan je beter nog even binnen klussen dan buiten.
Over het zaagklusje valt weinig te vertellen, maar de ervaring van die dag waren de kluspapa’s. Een aantal vaders die druk bezig waren om de kantine een grote opknapbeurt te geven voor de aankomende musicals. Vriendelijke mannen met een goed humeur. Geen gepensioneerde opa’s die zich vervelen, nee hardwerkende kerels. De een met een eigen bedrijf, de ander elektromonteur en een leraar van de school. Mannen die de hele week hard werken en een zaterdagochtend op de bank of tuin set ruimschoots verdiend hebben. Maar in plaats van uitslapen, de armen uit de mouwen steken om wat voor de school te doen.
Ze vertelden mij dat het altijd een lastig ding is om wat te klussen op school, een onderhoudsbedrijf of aannemer is te duur. De budgeten van school zijn eenvoudig en klein. Voor elke klus moet tegenwoordig een beroep gedaan worden op de ouders. Vijf. Vijf papa’s waren bezig met de bouw van de nieuwe gemeenschapsruimte, met podium, verlichting bankjes en blokken. De ernst van de zaak is duidelijk. Vijf papa’s
Zonder al te veel wiskunde weten we dat voor elke leerling een papa nodig is geweest. En ook al is het tegenwoordig niet zo logisch meer, zullen er nog papa’s bij de moeder van hun kind zijn en betrokken zijn bij de basisschool. Vijf waren er betrokken bij de gemeenschapsruimte.
Een van de kluspapa’s vertelde mij dat hij ook in het schoolbestuur zit. Ook niet uit verveling, maar met alle goede papabedoelingen van dien. Hij had er moeite me dat zoveel andere papa’s alleen van zich laten horen als ze het ergens niet mee eens zijn. Regelmatig kregen ze boze mails en belletjes van papa’s met klachten. “Mees had een gat in zijn jasje”, “Sem hoest heel erg en dat komt waarschijnlijk van dat nieuwe Turkse jongetje” (verzin ik niet!) “Meester Ton heeft dochtertje Shane naar binnen geholpen na de bel. Of het was geweld of ongewenste intimiteit, maar meester Ton heeft een probleem”.
Het was goed om eens een ochtendje mee te helpen achter de schermen. Om te horen en te zien hoe klein het clubje mensen is dat nog belangeloos iets voor de gemeenschap doet. Lastig vind ik het dat het telkens weer een handjevol vrijwilligers is, en dat ondertussen iedereen alleen maar meer te klagen heeft.
Het verschil tussen de kluspapa of de klaagpapa is niet groot, beiden staan ze niet vooraan, beide vallen niet direct op, beiden zagen wat door. Maar een groot verschil zit hem in het karakter. Er zijn papa’s die wat doen en papa’s die wat zeiken. Laten we daar eens wat vaker aandacht aan geven, de kluspapa’s die hun spaarzame uurtjes opgeven om er wat van te maken. En de klaagpapa’s die de school alleen weten te vinden als ze wat te zeiken hebben.
Nou, Peter, dat heb je goed gezien en gezegd! Het zijn ook altijd dezelfden die daadwerkelijk iets dóén, en met een beetje ‘geluk’ krijgen zij dan ook nog commentaar dat het allemaal niet goed genoeg is… Hulde voor klus-papa’s EN mama’s!!!