De tijd dat je voor je eerste levensbehoeften naar het Spuiplein ging is echt iets van de vorige eeuw. Een stuk worst bij de oneindig diepe slagerswinkel, het gemetselde trapje van het Stoepie, een pakje Belinda voor de buurvrouw bij Gino’s of even neuzen tussen de Lego bij de Speelboom.
Belangrijke context hierbij is dat ik pas net 30 ben…
Het Spuiplein is als hart van Spakenbug altijd in beweging geweest. Het Spuiplein bruist en kolkt meer dan vóór de demping en haar aangezicht verandert continu. Zo stabiel als de werf is, zo dynamisch is het plein. De winkeltjes, de geveltjes en de koopjes veranderen continu. En wat is er de afgelopen jaren veel opgeknapt en verbeterd. Meer dan ooit worden de gevels weer authentiek en dorps. De ouwe troep is gelukkig bijna geheel vervangen
Wie herinnert zich nog die alggroene gevel van de boekhandel; een vieze smet op ons schone Spakenburgse karakter. Of de steriele klankkast van Gino’s; als een abattoir met eigen keuken. Of die paarse puist waar de Kruidvat zat; dat pand is toch de Fiat Multipla van het plein?! En och, dat ene vette geveltje ‘De Gouden Haven’; durfde u daar met de deur te slaan? Oh nee, die bouwval hangt er nog steeds tussen…
We mogen blij zijn dat er mooie authentieke panden en gevels bijgekomen zijn. Ondernemers die naast de inrichting van hun zaak ook investeren in de aanblik en uitstraling van hun gevel. Wij zijn van de generatie die de geveltjes van het Spuiplein hebben zien vernieuwen. Een plein met een aangezicht om trots op te zijn.
Geniet er nog maar even van, want de jeugd na ons kent het mooie Spui alleen vanaf de eerste verdieping. Alle herinneringen vanaf nu beginnen op 3m hoogte. Er schieten deze winter luifels, paaltjes en wandjes uit de grond als paddenstoelen. Er waren ooit stoepjes met slechts af en toe een bord of kledingrekje, je kon ooit gelijk zien of er nog een stoeltje vrij was op het terras. Maar dat is sinds kort voorbij. Zoveel mooie nieuwe geveltjes en we hebben er maar een paar zomers van kunnen genieten. Dit jaar bouwt het Spuiplein massaal een halve kas voor de deur.
Waar je vroeger een luifel had die je uit kon draaien bij felle zon, heb je nu een stalen frame dat open kan als de zon niet te fel is. Plots zijn alle terrasjes en kledingrekjes ommuurt en zitten de terrasgasten in een groene vissenkom. Waarom zijn de open stoepjes en terrassen ineens overkapt, omkapt en dichtgemuurd?
Begrijp mij goed, ik gun iedereen een mooi stuk van het plein. En ik begrijp ook de ondernemersgeest: als hij het mag, mag ik het ook. En dat de nuance klein is tussen een zonwering aan de gevel en een zonwering op pootjes. Een volautomatisch dakje, ledverlichting, heaters, TV’s alles erop en eraan. Maar waarom bouwen we alles weer vol?
Zijn de nieuwe kas-terrassen en soort hippe overgang tussen buiten en binnen? Kunnen we nu niet meer kiezen? Heater voor de koude tocht, glas omdat we toch aapjes willen kijken, LED verlichting voor het milieu en ruimte voor de trendy mama’s met pocht-baby. Ga liever gewoon in de lentezon zitten. En als het koud wordt, dan ga je naar binnen. In het zonnetje geniet je van het Spuiplein en Wieckse, bij regen van een barkruk en Bockbier. Ik begrijp de luifel, maar de vaste overkapping niet.