De vele zomerfestivals zijn weer in volle gang. Elk weekend kan je binnen een uur rijden op een waslijst van dance, pop theater en wat daar tussen in ligt terecht. Je ziet door de festivaltenten het bos niet meer. Waar vroeger een festival nog een evenement was met tenten, campings en hectaren vol entertainment, tegenwoordig is elk feest met meer dan twee dixi’s al een festival.
Door het grote aanbod en gemak waarmee vele fuifjes de laatste jaren uit de grond gestampt zijn is het lastig om de leuke en goede festivals er tussen uit te pikken. De paar grote namen als Lowlands, Pinkpop, Mysteryland en de Zuidwal, die kent iedereen en hebben niet veel meer te bewijzen. De middelgrote festivals rondom Amsterdam en Brabant zijn ook prima bezocht en hebben een vaste groep aanhangers. Ook al pretenderen de grotere festivals vernieuwend en hip te zijn, vaak is het erg mainstream, gemiddeld en elk jaar hetzelfde. Op zich niets mis mee, maar wat kan het toch leuk zijn als je per ongeluk op een fuifje terecht komt waar je heerlijk vermaakt word, zonder dat je ooit eerder van het feest gehoord had.
Dit weekend raakte ik met de band Pope and the Cardinals verzeilt op festival Theather op ’t Zand in Kootwijkerzand. Een mooi voorbeeld van weer een avontuur met muzikanten. Want wie met een muziekkant op stap gaat, verveeld zich geen moment. Het festival was midden in de zandverstuiving ’t Zand en de diverse podia waren her en der neergezet. In samenwerking met Staatsbosbeheer was een festival opgezet met bandjes, theatervoorstellingen, springkussen, uitkijktorens en lekkere hapjes. Met het heerlijke zonnetje en een enorme opkomst en mengelmoes aan bezoekers was het een leuke middag ergens ver van het dagelijks leven. De band had meerdere aanvragen liggen voor deze dag, maar na enig beraad was dit, voor ons onbekende festival, de leukste om naar toe te gaan.
Het leuke van dit soort fuifjes is de verscheidenheid aan mensen, de vredige en gemoedelijke sfeer en het vrije gevoel dat het zand tussen je tenen je geeft. Het optreden gaat als vanzelf beter wanneer het zonnetje op je glimmende voorhoofd staat, de gratis muntjes rinkelen in je kontzak en het publiek met kussentjes en klapstoeltjes verzaait door de zandbak heen ligt. Meer heb je niet nodig. Het was het kleinste verzoek voor de band deze dag, maar het bleek het leukste te worden. Vorig jaar waren we verrast door de professionele organisatie van Willems Wondere Weiland, je gitaarkoffer werd zelfs nog naar het podium gebracht, terwijl je in je eigen kleedkamer kon wachten. Dit jaar was er op het zand slechts een platte kar en tracktor beschikbaar om van de parkeerplaats, door het bos en de duinen, achter het podium uit te komen.
Wat een feest, wat een sfeer en wat een zand. Elk hoekje en gaatje van je versterker zit vol met zand, je connectoren kraken, je stemapparaat is niet af te lezen in de felle zon, het bier stijgt direct naar je hoofd en zand kraakt tussen je tanden. Maar toch een geslaagd festival. Groter hoeft het allemaal niet. Juist die kleine feestjes zijn gezellig. Duik komend weekend ook eens de auto in naar een festival in de buitenlucht, waar je jezelf laat verrassen!