Ook welvaart heeft zo zijn pijntjes; twee dagen stilzitten, glimlachen en dooreten. De kerstdagen van 2012 liggen inmiddels achter ons en we kunnen stellen dat de crisis een actueel gespreksonderwerp is, maar slechts heel af en toe ook werkelijk te merken is. De afgelopen dagen in elk geval niet.
Een bekende cabaretier maakte ooit het grapje dat welvaart en vermogen ook zijn prijs heeft. De een heeft honger, de ander heeft een golfkarretje met een aanlopend wieltje. Het is niet makkelijk om in dit florerende deel van de wereld te wonen.
Zoals velen, zullen de afgelopen kerstdagen samen te vatten zijn in; familie, gezellig en eten. Het begon al met de vele kerstborreltjes voorafgaand aan het weekend. Gelukkig zat er dan nog een gewone zondag tussen om even op adem te komen. De maandag koste ook nog wat lui zweet om al die boodschappen in te kopen en de vele tassen van kofferbak, naar keuken te tillen. De dinsdag en woensdag zijn een constante stroom van koffie met gebak, toastjes, hapje tussendoor, gehaktballetje satésaus, biertje, soepje, rollade, gepofte aardappeltjes, ijs, toastjes, koffie met wat lekkers, chocolalaatjes, paar uurtjes slaap, koffie met gebak, toastje brie? Ja lekker, wijntje, gerookt zalmpje, biertje, ragout, soepje, varkenshaasje, salades, ijs, vruchten, wijntje, nog wijntje, koffie met bonbonsje. Doorhalen wat niet van toepassing is…
Na al die lekkernijen en luxe datjesdatjes, sloeg de welvaart mij woensdagavond tegen de bank. Flinke krampen werden mijn deel. Met het gevoel van een illegaal stuk voorwerk heb ik de welvaart zeker een uur als inwendige slagen gevoeld. De kerstkrampen waren een duidelijk signaal dat mijn ogen de afgelopen dagen meer op konden eten, dan mijn mond. Waarmee ik een oude Spakenburgse wijsheid in de wind geslagen had.
Later, toen de welvaart inmiddels ondergronds naar de Groeneweg vertrokken was, realiseerde ik mij dat het wellicht ook ietwat veel van het goede was. Ik nam mij voor maar eens een donderpreek te schrijven over hongerige kindjes in Afrika, voedselbanken, ongelijkheid in de wereld en de eurocrisis. Maarja die zijn er het hele jaar. En laat ik niet heiliger zijn dan anderen, aan dat soort misstanden denken we niet als we gezellig met de hele familie een appelkruimeltaartje zitten weg te schuiven…