Dit jaar begon ik mijn column met nieuwe dromen voor het nieuwe jaar. Vandaag op de laatste dag van het jaar kijk ik terug , met een bockbiertje en mijn eindejaarslijstje uit de speakers. Heb ik er wat gemaakt? Heb ik nog iets van mijn goede voornemens waargemaakt? Is er iets om op terug te kijken?
Muziekaal gezien was het album van de National wederom een directe treffer. Feilloos album, geen slechte track. Vlak erachter op de tweede positie, mijn eigenaardige liefde Sigur Ros. Als je het kent staat het album ook hoog, zegt het je niets, geen probleem, duurt meestal een jaar of drie voordat je Sigur Ros kan waarderen, daarna gaat de Kveikur (zekering) pas om. Verrassing voor de liefhebber vond ik Lights & Motion. En het album dat ik dit jaar eigenlijk te laat ontdekte was Zion van Hillsong, stond al in iTunes, maar pas in november beluisterd.
Minder eten, minder weggooien. Het is mij maar mondjesmaat gelukt. Het minder eten druiste regelmatig tegen mijn liefde voor koken en lekker eten in en ook deze week nog stond ik een beenhammetje de vriezer in te proppen. Niet voor de voorraad, maar omdat we rondom de kerstdagen zoveel lekkers gegeten hebben dat het hammetje er niet eens meer bij kon. Het laatste stukje gerookte zalm heb ik maar aan de kat van de buren gevoerd. Schaamtevol. Terwijl ik mijzelf wijs maakte dat het beter was dan weggooien. Volgend keer niet voor 5 kerstdagen inkopen doen…
Een betere wereld? Ook dit jaar stond weer bol van de rampen. Een kledingfabriek die instort omdat de productiekosten wel ruim binnen een Hollands prijsje moeten vallen, of de nachtclubbrand met ruim 250 doden, de schamele paar tientjes die de hulpacties binnenbrachten voor de orkaan in de Filipijnen. Tsja, beter word het niet, het komt alleen minder in het journaal. De wereld is lang niet meer zo groot als vroeger, maar qua hulp lijkt alles buiten de dorpsgrens al ver weg.
Mijn beste voornemen aan het begin van dit jaar was om nog gelukkiger te worden met mijn vriendin. Dat voornemen hoopt na een ja, afgelopen zomer, komend jaar definitief te worden. Dat voornemen begint steeds mooier vorm te krijgen.
Al nadenkend realiseer ik mij dat er nauwelijks nieuwe wensen zijn, dat het niet veel beter kan worden. Dat ik al met volle teugen geniet, dankbaar en bescheiden. Het zal wel raar klinken maar ik heb niets meer te wensen dan wat ik al gekregen heb. Dromen doe ik natuurlijk wel, maar als alles blijft zoals het nu is, dan is dat al rijk genoeg. Ik ben dankbaar. Hoe kan ik dit jaar en deze reeks columns nu beter afsluiten dan met welgemeende beste wensen voor iedereen. Voor gezondheid, welvaart, genot, maar voor vooral dankbaarheid!
Tot volgend jaar!
Nu weer snel naar de keuken, want het Hollandse stamppotje boerenkool staat te pruttelen. Oja, minder eten, daar moet ik nog aan werken…