De zwarte kop in het lokale nieuws was deze week toch wel de smeuïge SGP uitspraak over “ De catacomben van de duivel”, een mooie typering van een kroeg in oudhollands SGPsch’. Ga ik nu even niet op in, want ik begreep dat de lokale SGP graag met de jeugd in contact wil komen, en ook de jonge kiezers voor zich wil winnen. Wellicht zoeken ze die groep jeugd zonder TV, krant, internet, Facebook en Twitter, want op de moderne media heeft de lokale partij de korte lijnen wel redelijk uitgezet.
In het landelijke nieuws was het voor mij de week van het overlijden van Mandela. En meer nog, de vele reacties daarop. De één kon niet voldoende lovende woorden vinden terwijl anderen, geheel volgens Nederlandse gewoonte, de Zuid-Afrikaanse leider als gewone man neerzette. Ik was van plan het bij een positieve mening te houden, als het aan de blanken lag hadden we nu nog steeds apartheid.
Of het toeval of ironie is, mag ieder voor zich bepalen. Maar dat de overwinnaar van de apartheid en zwarte onderdrukking overlijd op de sterfdag van de blanke Sinterklaas, geeft toch te denken. Wij maken ons druk om een blanke man met zwarte hulpjes die cadeaus geeft en vrede brengt, zwarte pietjes moeten blijven, en een blanke mag de gezellige verzoening brengen. Zou het sommigen dwars zitten?
“Mandela was vroeger ook geen lieverdje hoor” Het commentaar op Mandela stoort mij vooral als het op jaloezie aankomt. Tegenwoordig zijn we diep van binnen gewoon jaloers en verloren dat er in dit deel van Europa geen verzoenende leiders meer zijn. Tegen wie hebben wij tegenwoordig nog op te kijken. Welke blanke Europeaan heeft de laatste tijd nog een conflict met een warme handdruk weten te beslechten. Wij hebben hier al tientallen jaren geen verzoende leider meer gehad!
Zowel het commentaar als de lofprijzing van Mandela zijn een uiting van verlangen naar een humanitaire samenleving. Naar mensen die wat voor elkaar betekenen. Naar een leider die geleden heeft, wijs en geduldig is, en verzoening brengt. In Nederland raken we steeds verder weg van “samen zonder verschillen” Wie kan er tegenwoordig nog, na 27 jaar gevangenschap, de hand schudden van hen die hem weggestopt hebben? Wie heeft er nog de capaciteiten en het karakter om twee verschillende bevolkingsgroepen te laten samenwerken.
Het overlijden van Mandela is niet zo erg, dat deze taaie man nog zou oud geworden is, heeft vooral met zijn karakter te maken. Dat met hem ook de ideologie van een humane samenleving weg lijkt, dat is veel erger. Wat we in Nederland overgehouden hebben is een samenleving en een regering die niet verzoent maar brandjes blust. We verzoenen niets meer, we vormen groepjes, apartheden.
Laat Mandela niet de man zijn waarmee het vergeven en verzoenen verdwenen is, maar de inspiratie voor velen om te weten dat verzoening de beste politiek is. Zelfs in een land met grote verdeeldheid.