Avondje Bond staat natuurlijk al jaren voor kort en krachtige samenvatting van wat elke man wel eens voor de kost zou willen doen. De one-liners, de Bond-Babes, de drankjes “shaken not stirred.” Yeah, met een biertje en zak chips je helemaal het mannetje voelen.
Deze maandag hadden mijn collega en ik een missie; ons thuisfront werd met inkakker bedrijgt en M stuurde ons het veld in met als target Eemplein in Amersfoort. De nieuwe Pathe bios was een onbekende locatie met verdacht goede infiltranten. Op de nieuwe filmlocatie was een nieuw bron van informatie te vinden en daar wilde M het fijne van weten.
Met een licence to kill en met een zilvergrijze Aston Martin togen we in onopvallend stoffig maatpak naar de afgesproken plaats voor onderzoek. Vanaf de entree verbaasden wij ons direct over de locatie en inrichting van het filmhuis, maar zoals het een goed spion betaamd lieten we dat niet aan de lokale bevolking merken. We mengden ons onopvallend tussen de locals en gewapend met beugel, lays sweet chilli en Walther P99, stellen we ons verdekt op in de luxe VIP zaal. Een stijlvolle fauteuil waarmee wij ons in de juiste kringen bevinden.
De film Skyfall is een bijzondere ervaring in een reeks met kaskrakers. James Bond is duidelijk geen superman en herkenbaar zijn de dagelijkse mannenpijntjes zoals ook de gewone man die heeft. Van een rijdende trein afgeschoten worden, en ineen waterval belanden, wordt daardoor ineens heel herkenbaar en gewoontjes. De schietproef van James heeft vrijwel dezelfde uitslag als ik had tijdens de laatste kermis, en daarmee hebben we gelijk een klik.
Voldaan en onder de indruk van ons mooie beroep als fantasie-undercover-agent gaan we weer naar huis. We lopen zo stoer als het bij een bond-imitatie hoort naar de geparkeerde Ford en rijden terug naar huis waar een mooie Bond-girl op ons wacht. Thuis oefen ik nog even een stugge blik in de spiegel en lijk ik als twee druppels water op Daniël Craig.
Wat een goede Bondfilm al met een man zijn fantasie kan doen. “Shaken not stirred”