De landelijke politiek heeft weer een icoon nodig, maar waar vind je die tegenwoordig nog? Nu het politieke seizoen weer op gang komt en de MP komt met een goedvoorbereide toespraak, duikelen de meningen en opinies weer over elkaar heen. Het word weer een najaar met hangen en wurgen.
Maandag 2 september trapte MP Rutte het nieuwe seizoen af met een toespraak tijdens de HJ Schoo-lezing. Het was een optreden waar de journalisten en analisten naar uitkeken; niet alleen om wat de MP te zeggen had, maar ook om met een zoutloze mening de boel weer te polderen en af te vlakken. Al snel op de toespraak volgden de commentaren elkaar op; “mooi maar wat hebben we eraan”, “goede toespraak maar geen concrete visie”, “bekend verhaal”. De media doen weer waar ze goed in zijn, afvlakken en afleiden. Later op de avond in Pauw en Witteman wenste een journalistiek analist de huidige politiek een icoon toe. Daadkrachtig optreden en een visie, dat is wat het land volgens hem nodig heeft.
Icoonpolitiek.
Het is in Nederland gebruikelijk, zo niet ingeburgerd, dat politici klagen over wat andere politici niet goed doen. Het commentaar op elkaar is de laatste decenia niet van de lucht. Vrijwel alle 150 kamerleden hebben voor 149 collega’s betere plannen en wereldverbeterende oplossingen. Zoals het in de politiek vaak gaat; met plannen bereik je partijleden, met geklaagd bereik je de kiezer.
Nu een journalist roept dat Rutte niet echt grote plannen presenteert tijdens een flauwe toespraak zegt meer over de tendens en de communicatie dan over Rutte of de plannen zelf.
Ik zag juist een MP die een halfuur lang stond te speechen uit het blote hoofd! Compleet met facts and figures, praktijkvoorbeelden en overdachte plannen. Het was de leider van politiek Nederland die rustig en doelgericht vertelde wat hij nodig vond in een gestroomlijnd duidelijk verhaal. Het was geen iconische toespraak zoals Martin Luther King, het was geen bonk charisma zoals Pim Fortuyn, het was ook geen uitgediept hoorcollege zoals van Robbert Dijkgraaf. Het was een verhaal over de sterke kanten van Nederland, over de nabije toekomst. Een toespraak zonder onnodige ballast, zoals imigratiebeleid, belastingtoeslagen en politieke rompslomp.
Icoonpolitiek.
Als het even tegenzit gaan journalisten als snel roepen dat er verkiezingen moeten komen, of dat er weer politieke zwaargewichten nodig zijn om de problemen te benoemen. Dat is de tendens van de laatste jaren. Maar laten we eerlijk zijn, de media en de mondige Nederlander kan helemaal niet met iconen omgaan. Die worden gelijk afgemaakt. Want een politiek icoon krijgt helemaal niet de kans om icoon te worden. Het is voor een politieke voorman tegenwoordig nauwelijks meer mogelijk om met een goed idee te komen, of het word per definitie afgefakkeld door de vele ego’s en meningen die het beter weten.
Icoonpolitiek is een ideaal van journalisten die niets meer te klagen hebben. De man van de straat zit niet te wachten op een nieuw icoon aan het front die gaat roepen wat er allemaal niet goed is. We hebben ook geen behoefte aan mensen die roepen dat er geen plannen en geen iconen zijn.
Een goed bestuurder en directeur weet dat als de omzet terugloopt dat je vooral moet doen waar je goed in bent, en dat je onnodige ballast moet lozen. Wanneer je een goede dienst levert moet je daar goed in blijven en niet gaan zeuren wat er allemaal niet goed is. De slagingskans van je plannen komt met draagkracht onder je medestanders, niet door het plan zelf.
Icoonpolitiek.
Of ons land dan geen visie of toekomst heeft? Natuurlijk wel. Gewoon doen waar we al eeuwen goed in zijn en afstoten wat je geld, tijd en moraal kost. Nederland heeft toekomst, juist zonder icoon. We hebben geen grote plannen uit Den Haag nodig, de goede ideeën komen van de werkvloer. Of Rutte het zo bedoel heeft weet ik niet, maar hij richt zich op wat wel goed gaat, op degelijke oplossingen. We hebben nu geen voorwerk nodig, geen geklaag van politieke ego’s, maar gewoon de steun van de MP dat we moeten doen waar we al vanaf de gouden eeuw goed in zijn!