“Nee warm is het niet. maar een beetje overrompeld door de plaatselijke impact van de Global Warming ben ik wel”
Vrolijk kijkt de man mij aan, en voegt daar aan toe; “klagen is voor mensen die weinig te doen hebben” We knikken lachend, waarbij de zweetdruppels ongecontroleerd van onze voorhoofden spatten. In de bloemenwinkel is het rustig, dus we hebben de tijd voor een dolletje. Ik voel me verwant met de bossen bloemen om mij heen, die net als ik tot hun nek in het water staan.
Behoedzaam loop ik om het fata morgana in het midden van de winkel heen, om een keuze te maken uit de kleurige bloemen en groene blaadjes. De man die, net als ik, principieel niet klaagt over het warme weer, staat al bij de kassa af te rekenen. Tenminste ik denk dat het de kassa is, want door de trillingen en weerspiegelingen in de lucht, lijkt de kassa, en de jongedame erachter een soort vlaflip te vormen met de wand erachter.
Inmiddels ben ik aan de beurt, ik kies een boeketje en slurp snel de achterblijvende vaas leeg. De dame achter de kassa oogt nog verbazend fris voor een baantje in deze sauna en lijkt minder onder de indruk van de temperatuur dan ik. De munten in mijn portemonnee fungeren inmiddels als dompelaartje, dus ik besluit te pinnen. De dame lacht en terwijl ik vertrek wenst ze mij nog een mooie dag “geniet nog even lekker van de zon!” Och die zon,… oh ja, genieten, niet klagen…