De zwarte doek met Arabische tekens beweegt fel, de islamiet die hem om zijn mond gebonden heeft ook. De doek doet vermoeden dat hij op zijn woorden let, maar niets in minder waar. Ruwe haat en verwensingen, afgunst en aanzetten tot buitensporig geweld. Het beeld blijft op mijn netvlies hangen. De demonstratie met moslim extremisten is niet verreweg, het is hier, in Nederland in Rotterdam.
Er is genoeg ellende dat ons de afgelopen weken bereikt, het nieuws staat er bol van. Als we de vliegramp MH17 niet meetellen gaat het allemaal over extreme moslims en Jodenhaat. Gruwelpraktijken in Irak, geweld en vergeldingen in de Gazastrook. Het is de afgelopen week niet fijn om een Jood, Moslim of Christen te zijn.
Tenminste dat zou je denken. De joden proberen uiterst voorzichtig de rust op de Gaza strook te herstellen, De Christenen vluchten Irak uit om zich te redden voor een gruwelijke dood. En de moslims? Die lijken juist er tevreden en zelfverzekerd door al dat geweld. Ja Ik zie Moslims die juichend tussen de lijken staan. Er zijn in Irak Moslims die een bruut vermoord Christengezin als een overwinning zien.
In de Gazastrook zijn er Hamasstrijders die dagelijks honderden rakketten afvuren op nabijgelegen Israëlische dorpen. Dat vinden ze hun strijd en ze bidden voor een treffer. Israël probeert heel voorzichtig om de haat, nijd en Hamasoverheersing in de Gazastrook terug te dringen. Voorzichtig om maar geen burger te raken. In het conflict is een Israëlische soldaat gemakkelijk te herkennen, hij heeft een uniform en doet zijn uiterste best om geen burgerslachtoffers te maken. De Hamasstrijder is onherkenbaar, fanatiek en wil zoveel mogelijk slachtoffers. Wanneer een Hamas strijder gedood word, is het ineens geen strijder meer, maar een vader en dragen ze zijn lichaam richting de journalisten. De Israëlische soldaat is ook een vader.
De extremistische moslims vieren elke dode als een overwinning. Die van de tegenstander als een overwonnen vijand, die van hun zelf als bewijs dat de vijand hun niet heeft kunnen uitroeien. Wat een verschil met iedereen die geweld en doden betreurt.
In de media gedragen veel Moslims zich als een minderheid die onderdrukt word. Dat is onjuist. Er zijn nauwelijks plekken in de wereld waar Moslims onderdrukt worden. En zelfs het voorbeeld van de Gazastrook is niet juist. De Israëlische regering onderdrukt daar niemand, ze proberen alleen te voorkomen dat haatdragende moslims elke dag rakketen op hun afvuren.
Onmenselijke praktijken in Irak, een absolute extremistische moslimbeweging trek door het land. De stichting van een moslimstaat en de uitroeiing van alles dat daar niet bij wil horen. Het is het eenvoudige en diepste doel van de moslim. De dictatuur van allah.
Het wordt de komende jaren een steeds moeilijker en ongelijkere strijd. Christenen zijn er in het Midden-Oosten en rijke westen nauwelijks meer over. Moslims des te meer. Het recht van de sterkste en de meest geweldige zal hoogtij vieren. Het geweld en overwinningen op de Christenen en Joden zal niet afnemen. Nu roepen de extremisten nog hun haat met een muts op, maar dat duurt niet lang meer. Nu roepen ze nog anoniem en schrijf ik een column. Over een paar jaar mag je geen commentaar meer hebben op Moslims, en columns met een mening? Tsja misschien ook maar beter van niet…