“Kneiterharde suus en dan voetbal kijken, het moet niet gekker worden.” Een collega, met een voorkeur voor ritmische heipaalmuziek, schudde zijn hoofd. Hij was naar een groot stapfeest geweest in de Flevo’s polder. Een weekend lang beuken en het festival werd onderbroken voor het voetbal op zondagavond.
En neem Guus dan, niet de coach maar de zanger, nuchtere Brabander zou je zeggen, maar ook hij zette twee weken geleden zijn gitaar tegen het drumstel en greep de afstandsbediening. Alleen was hij niet thuis maar in een vol Philips stadion vol met zachte g’s.
Het nuchtere volk Nederlanders komt altijd wat traag op gang als het om nationaal voetbal gaat. De meesten hadden vooraf weinig op met het WK. De deceptie van 2012 hield de vlaggetjes en shirtjes lang in de kast. Pas na de snoekduik van SuperPersie kwam de oranjekoorts op gang. Op mijn werk hadden we met de collegae een poultje ingevuld; honend werd ik uitgelachen toen bleek dat ik Nederland in de finale had staan. Als enige zag ik een finale Nederland-Duitsland voor mij, en Brazilië derde. Het merendeel van de voetbalkenners op kantoor hadden visioenen over Spanje, Portugal en Mexico. En ja, deze man gaat gewoon met de punten rennen! Geloof brengt je verder dan kennis.
Maar nu slaan die nuchtere jongens weer een beetje door. Diverse concerten en festivals worden zonder pardon onderbroken. Stel je voor dat je al drie dagen lang in de Flevopolder staat te pierenstampen op een hardstylefeest, tussen allemaal knaagkaakjes, strak van de stimulerende middelen probeer je de laatste uurtjes vol te maken. Na nog wat on-Bijbelse teksten staat er ineens de eerste helft Nederland – Mexico op de schermen. Tsja. Misschien dat dat dan toch het moment is om je laatste pilletje te nemen.
Maar het kan natuurlijk nog nuchterder. Meerdere dominees lieten zich deze week gemakkelijk uit het doel lokken met de vraag wat er met de kerkdienst en de voetbalwedstrijd gedaan werd. De meesten antwoorden precies zoals er van een coach verwacht word. Verdediging sluitend houden, terug passen op de keeper en doorgaan. Ik vind het voetbal ook niet belangrijker dan de kerkdienst, maar hier had de kerkgemeenschap meer uit kunnen halen, er lag ruimte en er had een mooi eentweetje uit kunnen komen.
Een jonge kerk uit Amsterdam, waar ik graag kom, hield de kerk open en gingen aansluitend aan de middagdienst het voetbal met elkaar kijken. Ze noemen dat OrangeSundays. Familie, vrienden, broeders en zusters. Samen kerk, samen eten, samen voetbal kijken. Zo kan het ook. Tenminste zo kan het daar. Voordat we hier met vrienden uit de kerk voetbal gaan kijken moet er nog heel wat water door het kleine zeetje stromen. Misschien dat we de oude manier van denken eens moeten onderbreken; niet het voetbal als een zondige activiteit zien, maar iets maken van het saamhorigheidsgevoel dat we dan hebben. Maarja, er zit nu eenmaal nog een groot verschil tussen juichen voor een overwinning op TV en juichen voor de overwinning van Gods zoon.