Een zingende baard trok meer belangstelling en hadden we de uitslag ook gelijk. Europese verkiezingen zijn saaier dan ooit.
In een klam houten hokje stond ik. Sterk en fier met een gelig strootje hout in mijn handen. Vandaag is rood en de het rode zal vloeien. Mijn stem telt op een groot grijs veld. Het vakkundig inkleuren van een minuscuul rondje zal het verschil maken. Europa zal sidderen door mijn potloodstreep. Wie had gedacht dat mijn kinderlijk gekras zoveel impact op wereldniveau zou hebben. Met het puntje van mijn tong, paars aanlopend tussen mijn tanden deed het wat mijn recht is. Krassen. Vol geluk en gierend van de adrenaline stapte ik het stemhokje weer uit, nieuwsgierig of ik van de juf een sticker zou krijgen…
Maar het was weer de gewone wereld. In een verzorgingshuis, tussen de bejaarden, weggestopt achter een balie, aangekeken door de stembureauvoorzitter, vanachter een houten tafel, met lederen instappertjes. De euforie van het stemrecht was van korte duur. De kille werkelijkheid van een muf stemhokje doet de magie snel weer verdwijnen.
Europees stemmen, het is de aanfluiting van de politiek geworden. De opkomsten zijn lager dan ooit. Waarschijnlijk stemmen alleen nog de mensen die toevallig in het stembureau wonen. Europa was al erg ver van je bed, maar een stemming brengt het maar weinig dichterbij. Politiek hoeft niet altijd sexy en spannend te zijn, maar Europese politiek is toch wel dieptepunt van elk libido. In de landelijke politiek is er af en toe nog een relletje, er valt wel eens een kabinet. Van een gevallen Europees kabinet hebben we nog nooit gehoord. Misschien is het wel eens gebeurd hoor, maar dan had het dus geen enkele nieuwswaarde.
Er was meer belangstelling voor een zingende baard deze maand dan om een dikke zakkengraaier in een Brusselse stoel te helpen. Als zelfs de verhalen over absurde declaraties al niet meer voor een gniffel in de kantine kunnen zorgen is het toch wel sneu gesteld. “Oke we stemmen je naar Brussel, maar dan willen we je ook vier jaar niet meer horen”
Misschien zou het Europees Parlement eens iets aan imago moeten gaan doen, of aan wapenfeitjes, of aan klantenrelaties, of überhaupt iets. Gewoon iets doen. Op komen dagen is al begin. Je stemrecht is een verworven democratisch recht. De macht van het rode pigment is er een waar ooit hard voor gevochten is. Daar zijn we trots op. Maar Europees stemmen draagt daar niet echt aan bij.
We zouden het om moeten draaien. De EU parlementsleden worden doorgeschoven vanuit de landelijke politiek. Wie geschikt bevonden word mag voor zijn of haar partij door naar Brussel. 1 keer per twee jaar is er dan een verkiezing wie eruit moet. Gewoon direct eruit stemmen. Het rode potlood kan voor iedere wanbestuurder gelijk het einde van zijn carrière betekenen. Onbehoorlijke declaraties en slechte plannen, met een paar rode stipjes is het gedaan met je invloed. Je bent de zwakste schakel!
Politicy kunnen geweldig kneden en likken om ergens in te komen, maar verantwoorden om te blijven zijn de meesten niet van. Een overheid moet angst en respect hebben voor haar burgers, niet andersom. Wie naar Brussel gaat mag het laten zien, twee jaar om jezelf en europa te bewijzen, zo niet, gewoon direct wegwezen.
Maarja, om dat systeem ingevoerd te krijgen, moet het wel eerst via het Europese parlement. Dus dan hoor je er nooit meer wat van.