Regelmatig treft het mij, de waarde van waarheid en de manier waarop het op mijn netvlies gegooid word. Een oneindig grote berg van ellende waar wij met tegenzin doorheen moeten pruimen. Niet omdat we zo geïnteresseerd zijn in de ellende van en ander, maar omdat onze eigen problemen een luxe zijn.
Deze week werd ik getroffen door een foto van een slachtoffer van een bomaanslag, of beter gezegd van twee foto’s van hetzelfde slachtoffer. (Je vindt de foto onderaan deze pagina) Vaak word ik niet meer geraakt door foto`s en filmpjes van aanslagen. Niet omdat ik harteloos ben, maar omdat het meer is dan ik kan begrijpen en verdragen. Ik ben geen haar slechter dan andere westerlingen, we zijn allemaal zo rijk en tevreden dat andermans ellende ons niet meer raakt. De oorlogen zijn er nog steeds, maar ik krijg er niets van mee. Ik ben thuis een muurtje aan het schilderen, dat heeft mijn aandacht.
De strijd van nieuwszenders, kranten en fotograven om ons zo af en toe nog te schokken met de ruwe wereld om ons heen gaat steeds verder. Niet omdat fotograven en verslaggevers steeds grover worden, maar omdat wij schokkende beelden nodig hebben om nog iets van medeleven te voelen.
De foto is schrijnend. Enerzijds omdat er een gedood meisje op te zien is, een slachtoffer van een bomaanslag. Op de vlucht, overvallen door nog een tweede explosie. Wreed, maar eerlijk niet hetgeen wat mij schokt. De tweede foto’s daar zit de pijn. Het donkere meisje is de dode prooi geworden van westerse fotograven.
Als blanke gieren duiken zij op het ongeval en leggen het vast op hun dure fotocameras. Mooie plaat, goede lichtinval, sterk verhaal en het onderwerp licht keurig stil. De fotograven schieten allemaal hetzelfde plaatje, de een nog kleurrijker dan de ander. First-class naar het rampgebied, hotelletje met airco, spiegelreflex camera van hoogwaardige Chineese kwaliteit. Het rampgebied is blijkbaar zo ongevaarlijk dat een kogelvrij vest, een helm of EHBO pakketje onzin is. Foto`s eerst, de redactie wil vanmiddag nog een mooi plaatje hebben.
Toen ik vroeger op school hoorde van middeleeuwse onthoofdingen, liep het volk uit om te kijken. De misdader ging op de spies, iedereen had genoten, ammusement op het waagplein. Het klonk wreed en ouderwets, de middeleeuwen en hun rare vermaak. Tegenwoordig gaat dat toch heel anders?
We zijn er allemaal een beetje schuldig aan. Niet aan de dood van het meisje, dat is waarschijnlijk de schuld van een, in onze ogen, gestoorde Arabier. Wel zijn wij met elkaar de opdrachtgevers van de fotograven. Via hun lens zitten wij ook eersterangs naar een dood meisje te kijken. Op een ipad of laptop, met verwarming aan, in een mooi huis, in een veilig land, met een goed salaris en een krantenabonnement. Mooie foto, pakkend plaatje. Medeplichtig. En ach, dat meisje kennen we toch niet…