De stad van de liefde is natuurlijk Parijs. Overal rozen, geurige steegjes, gratis wijn en brood, vlinders in overvloed, kussende stelletjes, paard en wagens, gazons vol bloemen en zonlicht, kortom; honderden hectares liefde.
Ja, tenminste zo vertellen de brochures erover. Een bezoekje aan de stad is zeker aan te raden, maar voor mij was het ene bezoekjes ook voldoende. Mijn liefde voor hoofdsteden is niet groot, klein zeg maar. Een dagje of twee Parijs en ik verlang alweer naar de ruimte van de natuur. De stad van de liefde heeft veel te laten zien, maar liefde is zelfs in Parijs niet gebouwd met stenen.
Er is een bekende brug waar verliefde stelletjes slotjes in het hekwerk gehangen hebben ter gedachtenis aan hun liefde. Pont de l’Archevêché is één van de bruggen over de Seine waar dagelijks mensen komen om hun samenzijn te vereeuwigen. Heerlijk romantisch afgezet worden om een slotje kopen, om vervolgens een plekje te zoeken aan de reling. De sleuteltjes gooi je natuurlijk naar beneden, ergens tussen de rondvaartboten, hoop je dat jou sleuteltjes in het Franse slijk blijven liggen.
Deze week werd bekend dat een deel van het hekwerk van de brug in de Seine gevallen is. Een stuk hekwerk is bezweken onder het gewicht van duizenden slotjes en liefdesverklaringen. Wat een ontnuchtering. Zelfs in de rokende stad der liefde bezwijkt er wel eens iets aan de liefde. Of in elk geval aan het gewicht ervan. Zelfs in Parijs kan je verbintenis met elkaar momenteel in de modder van de Seine liggen. Het mag dan geheel figuurlijk zijn. Maar zouden er mensen opgelucht zijn dat hun slotje nu niet meer terug te vinden is? Of juist andersom. Je hebt een duurbetaald slotje daar hangen en je vraagt je af welk stuk is komen vallen?
De verantwoordelijk wethouder van Parijs heeft laten weten dat ook de andere slotjes verwijderd zullen worden in verband met de veiligheid. Tot 2015 is de liefde nog gewaarborgd, maar volgend jaar zullen alle beklonken relaties verwijderd worden.
Ik vind het altijd een flauw idee om een slotje op te gaan hangen aan een brug. Niet omdat het niet romantisch is, romantiek is leuk. Maar omdat er weinig romantisch aan is. Je raad het al, mijn vrouw en ik hebben er ook een slotje hangen, ik ben ook gezwicht. Het regende, Parijs rook naar oksel en van vlinders was buiten mijn buik om, geen sprake. En nu ligt ons slotje misschien ook wel beneden. Of gaat volgend jaar de schredder in.
Misschien is de stad van de liefde wel helemaal niet zo blij met ons slotje. Loopt er een wethouder hoofdschudden over du pont en kijkt naar een willekeurig stukje staal. Hij gniffelt “P&J 2014, wat een sukkels” Op dat moment stort de brug in, en verdwijnt de Franse barbaar met 100.000 slotjes tegelijk het donkere water in. De liefde is niet zwaar, maar er vanaf komen is dat wel.