Wanneer je vroeger in de geschiedenisles hoorde over een onthoofding, dacht je met enige romance aan Johan van Oldebarneveld. Dat was bij mij de enige gedachte die ik bij dat woord had. Tegenwoordig is er op elk telefoontje op computer binnen een minuut een onthoofding of slachting op het scherm te tonen.
In de loop van elke week komen diverse onderwerpen voorbij die het tot de wekelijkse column zouden kunnen schoppen; nieuwsfeitjes, leuke verhalen uit de wandelgangen, zwaar aangezette ergernissen, politieke uitglijders, vanalles. Over het algemeen is er elke week wel iets om in de column over te schrijven. Ook deze week was er genoeg nieuws en ergernissen om uit te kiezen, teveel nieuws zelfs. Terwijl ik dacht over wat er deze week allemaal voorbij is gekomen op de tv, kranten en internet, realiseerde ik mij dat het deze week wel heel moeilijk zou gaan worden om er een vrolijke noot uit te vissen.
De tegenwoordige week is ongenuanceerd. Het nieuws is grof, hard en onrealistig of juist tenenkrommend slecht. Een leuk interview of verdieping is vaak pas aan het einde van de krant te vinden, en op de tv zijn de meeste documentaires pas na 23.00 uur. En deze week? Deze week was echt triest. Niet dat er geen leuke nieuwtjes tussen zaten, maar wat er ook aan grapjes te verzinnen valt, het valt in het niets met alle kommer en kwel deze week.
Zondagavond herkende ik mij in de reportage van KRO Brandpunt over de ongenuanceerde nieuwsvoorziening die er tegenwoordig is. Een geleerde vertelde over de hoeveelheid grof geweld dat er over ons heen komt via beelden en filmpjes. Waar er vroeg nog professionele fotograven thuis kwamen met de bekende World-Press-Photos is er tegenwoordig van elk geweldsincident wel foto of film materiaal beschikbaar. Daarbij meestal direct online verkrijgbaar via youtube of twitter. Iedereen kan elk moment getuige zijn van geweld en deelt dat in euphorie van het moment direct via de sociale media. Lijkt spannend, maar is het einde van de ethiek en nuance.
Dat er een aanslag in het buitenland plaatsvindt is erg nieuws, de radio spreekt over een moordaanslag op een Britse militair. Ik hoor het gelaten aan, en vind het ernstig nieuws. Wanneer het TV journaal over hetzelfde bericht verteld, zie ik een volslagen idoot met bebloede handen en diverse messen door het beeld zwaaien. Vanaf nu is het geen nieuws meer, maar schade op mijn netvlies. Het beeld verteld mij niets nieuws, het beeld doet mij pijn. Zonder enig filter, en vrijwel dagelijks komen er op internet en het nieuws filmpjes en linkjes langs met de grofste en meest onmenselijke gruweldaden.
Er lijkt een honger ontstaan te zijn naar grove schokkende beelden. De journalist van nu is alleen nog maar bang om niet de eerste te zijn die het filmpje verspreid, en al lang niet meer voor de inhoud. Het gemak waarmee al dat bloed en gestoorden over ons als gewone man, heen gespuwd word; alle nuance lijkt weg.
Ja, ik ben inderdaad een watje. Ik trek dit soort nieuws en bijbehorende beelden niet. Dat er iemand vermoord is, dat is voor mij voldoende info. De bijbehorende moordenaar, fotos en filmpje hoef ik niet meer te zien. Mensonwaardige slachtingen in Syrië, radicale gestoorden in Londen, onthoofdingen in Pakistan, lichaamsdelen na een bomaanslag, gevonden broertjes…
Ik trek het niet, kan er niet meer tegen. Natuurlijk blijf ik graag via het nieuws een beetje op de hoogte van de problemen, maar ik hoef niet op een sensationele manier geschokt te worden om nog onder de indruk te zijn.
Ben ik dan soft? Heb ik geen oog voor andermans lijden? Wil ik de waarheid niet zien? Nee, ik krijg de beelden gewoon niet meer van mijn netvlies. Ik ben graag onder de indruk van mooie natuur, leuke mensen, kunst, boeken en meer van dat. Ik bescherm mijn ogen vanaf nu een beetje voor al dat geweld. Vind je het gek dat veel mensen het niet meer zien zitten?