Was het deze week dan eindelijk toch zover? De eerste lente week van het jaar? Was er een rokjesdag? Iemand een zwaluw gespot?
Deze week is de langverwachte lente dan toch eindelijk begonnen, yeah. En wat hebben we er naar uit gekeken en naar verlangd. Net een paar graden warmer, geen klap meer in je gezicht wanneer je ’s ochtends de deur uitstapt. Licht door het gordijnkiertje als je wakker word. Vrolijke mensen om je heen.
Ja vooral die vrolijke mensen om je heen. Het lijkt wel of iedereen met die paar graden warmer ineens een andere pet op heeft. Vrouwen lopen in het wit en roze, mannen scheren hun winterbaard af. Er zijn al dapperlingen die een stoeltje op het terras pakken. Ik hoorde zelfs al dat de plaatselijke BOA zijn bonnenboekje beduidend minder getrokken heeft. Het zonnebrilletje kon al op in de auto. Kortom de lente is begonnen.
Dat de lente echt begonnen is, blijkt wel uit het commentaar wat je na twee mooie dagen hoort. De Nederlander begon rond woensdag al weer te klagen over de zengende hitte en de drukkende atmosfeer. Gelukkig! Zodra er weer over de temperatuur geklaagd word is de Nederlander weer zijn of haar element. Zoals het spreekwoord één zwaluw maakt nog geen zomer zegt, zo maakt één klagende Nederlander nog geen lente.
Dat het weer; en vooral het analyseren daarvan, zo in ons systeem zit, geeft de lente juist een extra vrolijk randje. Niets is zo mooi als met de lente zon in je ogen een zeurende vijftiger te horen mopperen over het weer. Likkend aan je eerste ijsje is het morrende gezoem van de weer-kritische-hollander een herkenbaar geluid. Terwijl het geklaag over die warme lentedagen al om je heen klinkt, kijk je scherp rond om de eerste flanerende vrouwen te spotten. Terwijl de één zijn stemming aan de warme dagen aanpast, durft de ander al in een voorzichtig wapperend rokje de straat op. Een klein beetje vals spelen om de witte beentjes te verhullen is dan toegestaan hoor dames. Zolang je maar niets van het weer-beklag aantrekt.
De lente is niet alleen het moment van de groene puntjes aan de bomen, van de kleine stukje blote benen en armen, maar ook het seizoen dat de Nederlander weer moet wennen. Wennen aan al dat vrolijks, aan de laaghangende zon, aan het loopgips van de buurvrouw, aan de sandalen van de vrije vutter, aan de niezende collega, aan de zichtbare BH bandjes van je vriendin, aan de fluitende heftruckchaufeur, aan de zwaaiende tante in de supermarkt, aan de sneuffelende jackrussel tussen je benen, aan de dubbele cijfers in het weerbericht, aan de knipoogjes van die leuke vent in het winkelcentrum, aan die por in je zij van je vriendin als je te lang naar dat mooie kontje kijkt, aan de opbeurende krantenkop in de kiosk, aan die collega die deze week weer op de zaak is, aan de zomerbanden onder je auto, aan de harlopers in de polder en aan de schrijvers met columns en nutteloze lijstjes.
Yeah het is lente en ook al is het even wennen na een lange winter, over een week of twee is het allemaal weer gewoon en kunnen we ons weer zorgen maken over andere zaken zoals; oorlog, armoede en een afschuwelijk officieel koningslied…