En daar ging het mis. Het uitdelen van de punten was voor een deel de gebruikelijke Balkan poppenkast, voor een deel Hollandse verrassing en voor een deel homofobische kriebels. De Wurst won het zangfeestje en ik bleef verward, wrijvend door mijn baard, achter.
Europa, Nederland, en met name de Nederlandse songfestivalbeleving is veranderd. De honende wanvertoningen met indianentooien of draaiorgels zijn gelukkig verleden tijd. Wat waren het donkere jaren. Het waren de jaren dat zelfs de Songfestivalhomo’s niet meer verwijfd met hun vlaggetjes zwaaiden. De jaren dat je niet hardop in de kantine durfde toe te geven dat je een stukje gekeken had.
Het is 2014 en na het keerpunt van Anouk vorig jaar doen we als Nederland weer mee met niveau, met een kwaliteitsliedje, met talentvolle muzikanten die willen winnen. En ik keek ook. Zelfs dat is veranderd. De avond werd gekenmerkt door leuke liedjes, afgewisseld met wat verplichte plaspauzes, maar over het algemeen was het leuke tv. Leuke jurkjes, mooie lichtshow, knipoogjes in de camera, lipgloss en een baard. Eén baard. Ik heb ik de gehele show maar 1 baard gezien. Een donkere volle baard!
Maar op een manier die mij in totale mannelijke verwarring bracht. Mij gehele manwezen wankelde. Als in een roes zag ik die baard, de rest van de kamer leek leeg. Het stoppelvelletje dat ik om de lipgloss zag zitten choqueerde mij tot diep in mijn testosteronale bonkende mannenhart. Tijdens het eerste refreintje taste ik onwennig tussen mij benen om te voelen of de basisbeginselen van de man nog wel zeker waren.
Dat er een Tiroler-natte in een jurk op een podium gaat staan is prima. Een travestiet die als een jong eendje in een te strakke jurk een podium op schuifelt is ook prima. Een licht provocerende homo-man met een verwijfde mening, ook prima. Een statement tegen homofobie, ook goede zaak. Maar NIET met een baard. Want dat is nu net het enige ding dat een man een man maakt. Het verschil tussen jongetjes en mannen! Het onderscheid de kerels van de softies! De leeuwen van de jagers! Het gras van het onkruid! Rechtdoor van afslaan! Het testosteron van de lipstick! De Boxspring van de bank! De kantoortuin van het slagveld! Het haar van de donsjes! De schreeuw van een baard maakt volkeren tot aanbidders! De baard is van de echte man! Aaarghh!
Dat gezegd hebbende zag ik bij elke serie punten die uitgedeeld werden een over-de-top-zacht-ei bij elk camerashot verwijfd en verbaast doen! Elke keer zag ik die tranende ogen en dat handcreme-handje voor zijn/haar lipgloss lipjes gaan. De baard mompelde telkens weer iets over ‘thank you’.
Het was best een mooi liedje, en terecht dat een baard het songfestival won. Maar ik bleef ontredderd achter. De vrouw met baard had een statement willen maken. Maar ook al had ze een baard laten staan, ze bleek baard onwaardig. Wie een baard draagt moet er ook zo naar leven. Wurst had gewoon de dop van een bierflesje af moeten bijten en in beeld in één tuig leeg moeten drinken. Dat is baardengedrag. De baard had gewoon een kratje leeg moeten tanken en dan zingen over ‘Rise like a fenix’!